Beste klant, aandeelhouder, sympathisant,

Bij juf Mariëtte in de derde kleuterklas wist ik het al: ‘later als ik groot ben wil ik boerin worden, ik zal geiten melken en kaas maken’. Ik was continu in de weer met mijn cavia’s en konijnen en ruilde mijn afwasbeurten met plezier met mijn broer voor een emmer onkruid wieden in de moestuin. Mijn hoogdag was wanneer ik met het melkkannetje bij de boer verderop verse, nog warme melk mocht halen. Ik speelde buiten, genoot van de seizoenen en was ieder jaar opnieuw verwonderd over al wat mijn papa en mama uit de moestuin tevoorschijn haalden. Wat later in de JNM (Jeugdbond voor Natuur en Milieu) ontdekte ik dat er nog anderen waren met een fascinatie voor vlinders en dat ik niet de enige was die plezier haalde uit het op naam brengen van plantjes en uren kijken naar insecten die vrolijk over de bodem kruipen. En dan komt de leeftijd om een studiekeuze te maken. Maar wat wist ik van de wereld? Er was een sociale druk om universitaire studies te doen en landbouw zou zeker geen toekomst hebben. Ik zag voor mij een toekomst waarin ik met de aarde zou werken en waar ik gerust vuil zou mogen worden. Archeologie paste op die manier nog net binnen het plaatje. Maar het was niet mijn ding, veranderde van opleiding, behaalde een diploma, maar werd er niet gelukkig van.

Korte tijd later kwam Landwijzer op mijn pad. Als een coup de foudre werd die kleine kinderdroom opnieuw wakker. Twee jaar lang kon ik me helemaal onderdompelen in de wereld van melkvee. Ik vond het heerlijk in die wereld. Dirk en Ria van De Zwaluw hebben me - nog meer dan alle praktische kennis - de liefde voor de stiel bijgebracht en de eenvoud en tegelijk het wonderbaarlijke van de landbouw. Het was een fijne tijd. Maar op een dag zit Landwijzer erop. En nu? Er was op dat moment wel een plan met schapen en natuurbeheer, maar de realiteit verliep niet helemaal gesmeerd. Na een jaar liep ook dat ten einde.

Tijdens mijn opleiding bij Landwijzer (2003- 2004) had ik heel wat verhalen gehoord over een wel heel bijzondere boerderij. Nieuwsgierig als ik was belandde ik zo tijdens een boerderijfeest voor het eerst op de Zonnekouter. Het erf was op dat moment niet veel meer dan een ruïne, maar met heel wat mogelijkheden. Ik geraakte gefascineerd door het mooi stuk land met al die krachtige gewassen en door de bezieling van Walter en An, twee bijzondere mensen met grootse ideeën.

Enige tijd later zocht de Zonnekouter een chauffeur. De rest is geschiedenis. Het duurde niet lang of ik maakte pakketjes en reed ze rond, ontmoette de zussen Coens, was op het land om te schoffelen, wieden, oogsten, planten, aardappelen sorteren, …. Op dat moment werkte An nog buitenhuis, Sander las Thea Beckman en Emma speelde naast mij op het land met haar poppen. Walter en ik werkten uren en uren samen op het land. Ondertussen werd er gediscussieerd en werd de wereld verbeterd.

Het werd drie keer zomer en toen was het voor mij tijd om te vertrekken. Ik stond op het punt om voor de tweede keer mama te worden en ook de Zonnekouter stond voor van een nieuw begin: An zou voltijds op de boerderij  gaan werken en een extra werkkracht werd te duur om te dragen. Ik maakte de overstap naar een zorgboerderij, maar vond hier niet echt wat ik zocht. Vier jaar later stond ik, met drie kinderen in mijn kielzog, opnieuw voor de deur van de Zonnekouter.

Ondertussen was de Zonnekouter ook niet blijven stilstaan en broeiden er alweer nieuwe plannen. Er werd gezocht naar een manier om de boerderij een duurzame toekomst te geven. Welke toekomst hebben bedrijven zonder familiale opvolging? Welke toekomst hebben mensen met een hart voor de stiel, maar die niet van boeren komaf zijn en geen groot kapitaal hebben? Hoe kan het verhaal van de Zonnekouter veilig worden gesteld voor de toekomst op langere termijn, los van de individuele boeren.innen? Het verhaal van de coöperatie werd geboren. Er was Katrien die stond te popelen, er was ik, met een bang hartje, maar met veel goesting en later kwam ook Arne den hof op gebold. Avonden en avonden zaten we samen om na te denken en concreet te maken hoe je dit nu best doet, dat samenwerken. In 2014 werd de coöperatie een feit. We deden dit niet alleen; de financiële lasten werden voor een deel mee gedragen door (toen een 100-tal) aandeelhouders die dit samen mogelijk maakten. Dankzij deze financiering konden drie nieuwe boeren: Katrien, Arne en ik - samen met Walter en An - onze grote kleine-kinderdroom verwezenlijken en konden wij verder bouwen aan een duurzame toekomst voor de Zonnekouter en voor de biodynamische landbouw. Zo kwam het dat toen Walter in 2016 overleed er al een nieuwe basis was, sterk genoeg om op zijn fundamenten ons eigen verhaal verder te schrijven.

Toen in 2018 bij zware sneeuwval de serre in elkaar stuikte moesten wij op zoek naar nieuwe financiële middelen. We durfden het aan om opnieuw aan te kloppen bij onze vrienden en klanten. Het duurde niet lang of we vonden de middelen die nodig waren om de serre terug op te bouwen, steviger deze keer. Het gevoel van gedragenheid was overweldigend en sterkte ons in de gedachte dat we de juiste keuze maakten: landbouw kan pas echt vruchtbaar zijn als het gedragen wordt door een groep van mensen. Je bent pas boer als je kan produceren voor een ganse gemeenschap, hoe mooi is het niet als deze gemeenschap ook mede-eigenaar wordt en op deze manier een duurzame landbouw mee mogelijk maakt?

In 2024 staan we opnieuw bij een grote stap: Arne en Marie trekken in het woonhuis en An verhuist naar een kleinere stek boven het zaaltje. Op deze manier breekt er alweer een nieuwe fase aan: de pioniersfase voorbij, een nieuwe generatie krijgt zijn eigen ruimte. Klaar voor een (voorlopig laatste) stap: An verkoopt het woonhuis en de gebouwen aan de coöperatie. Een logische stap. Het was al langer de wens van An om de gebouwen over te dragen; een nieuw puzzelstukje op weg naar een duurzame toekomst voor de Zonnekouter. Nu is eindelijk de tijd rijp: op 23 december 2024 werd de Zonnekoutercoöperatie eigenaar van de gebouwen.

Ook nu zijn we op zoek naar aandeelhouders die dit mee willen ondersteunen. We zijn al een heel eind opgeschoten maar de financiering is nog niet helemaal rond. We zoeken nog steeds naar extra middelen en daar kan jij misschien aan bijdragen? Door te investeren in de Zonnekouter wordt je mede-eigenaar van dit mooie project en bouw je samen mee aan een duurzame toekomst voor de biodynamische landbouw in Vlaanderen. Je maakt het mee mogelijk dat een nieuwe generatie echt op eigen benen kan staan en eigen antwoorden kan zoeken op de vele uitdagingen waar de landbouw mee geconfronteerd wordt.

Een warme oproep: investeer mee en wordt mede-eigenaar van dit verhaal. Hop, naar een mooie toekomst! Meer info op: www.deZonnekouter.be

Gegroet, Lien

Klein: prei, spruiten, savooi en groene selder van eigen Zonnekouterland (Vroente); rode biet en pastinaak van Livinushof. 

Groot: prei, spruiten, savooi, selder en postelein van eigen Zonnekouterland (Vroente); raapjes en wortelpeterselie van Livinushof; pompoen table Queen van Mollenakker; paksoi (Be).

Gemengd: prei en daikon van eigen Zonnekouterland (Vroente); knolselder van Dieleman; pompoen oranje (Be) en wortel (Be); jonagold van De Fruittuin; kiwi (It); moro sinaasappel (It). 

Fruit: jonagold van de Fruittuin, conference (Be); mandarijn (Es); moro appelsien (It); pompelmoes (Es).